zakonnik, poeta, kaznodzieja, patron Warszawy
Marcin urodził się w Gielniowie ok. 1440 r. w rodzinie mieszczańskiej. Tu ukończył szkołę parafialną, a po kolejne nauki udał się do Krakowa. W 1462 r. zapisany został na Akademię Krakowską. W lecie tego roku wstąpił do zakonu bernardynów i to tutaj kontynuował naukę (studia filozoficzno-teologiczne). Zapewne pod okiem profesorów, którzy pod wpływem nauk Jana Kapistrana przenieśli się wówczas z Akademii Krakowskiej do zakonu.
W zakonie przyjął imię Władysław. Szybko zdobywał wiedzę i zaczął pełnić ważne funkcje. Był m.in. prowincjałem (zwierzchnikiem klasztorów polskiej prowincji).
Pod koniec życia zamieszkał w Warszawie. Stał się duchowym doradcą księżnej Anny Mazowieckiej.
Władysław był doskonałym kaznodzieją. Przemawiał w sposób dostosowany do wiedzy odbiorców. Mówił nie tylko po łacinie, ale kierował też słowa do wiernych w języku polskim. Pisał zarówno po łacinie i po polsku, tworząc teksty przybliżające wiernym historię męki Jezusa oraz kult maryjny.
Ponoć podczas swego ostatniego kazania wygłoszonego w 1505 r. w kościele pw. św. Anny w Warszawie, uniósł się ponad ambonę – lewitując. Po upadku z wysokości zakonnik nie odzyskał przytomności i zmarł kilka dni później.
Pochowany został w kościele oo. bernardynów, a przy jego grobie dochodziło do cudów. W 1750 r. papież Benedykt XIV zatwierdził kult błogosławionego Władysława. Władysław stał się patronem Królestwa Polskiego i Litwy oraz patronem Warszawy.
Literatura: